Oceánico solpor

Oceánico solpor

Sentado na popa, 

ollo o ronsel das hélices remexendo o mar 

como unha batedeira oceánica destripando 

as augas por debaixo do casco de ferro.

 

Levo así unhas horas ollando 

como desaparece ao lonxe esa estrada 

que vai quedando debuxada fronte a min, 

un camiño invertido que nace a destempo 

como testemuña do paso da vida 

cando se tenta recordar, 

un reflexo escumoso que pronto se esvaece no mar

como a memoria se perde no horizonte.

Vai desaparecendo a tarde polo camiño salgado 

e as referencias lineais bórranse con ese sol 

que se derrete ao lonxe disolvéndose no infinito, 

tragado pola inmensidade dun océano 

que se funde co ceo nun crepúsculo imaxinario.

Ollo eses instantes, 

cando as cores se mesturan na paleta 

arremetendo con derradeiro fulgor 

contra esa noite que vai dando pinceladas negras 

que acenden as sombras. 

Vexo como o mar elabora unha perfecta 

disección da claridade, 

dixerindo os restos do sol que rebotan 

con salseiros de ardentía contra os costados do barco.

En plena dixestión da noite, 

cando a escuridade vai xuntando os ángulos 

nun perfecto círculo de penumbra, 

retorno a vista para ese camiño 

onde os últimos azos de luz 

alumean o noso rastro cun manto de grises 

e no meu ánimo asoma un aceno de repouso 

acompasado co murmurio lene dos motores 

retumbando baixo a cuberta.

Exidio Cuíñas

setembro 2018 ©