Translate

martes, 28 de marzo de 2017

Mª del Carmen Ana

Fragata Numancia. Museo de Pontevedra
Das moitas obras que o meu avó, o maquetista naval Egidio López Padín, ten repartidas por distintas coleccións privadas e museos marítimos (Museo de Pontevedra, Museu Marítim de Barcelona, Museo da Marinha de Lisboa, Museo Naval de la Nación en Buenos Aires, etc), había unha maqueta da que había tempo que non sabía nada. 

Trátase dunha goleta de velacho doada no seu momento ao Museo Massó e da que tiña constancia por numerosas referencias tanto da irmá do meu avó (Maria) como de meu pai (Joaquín).




Nas veces que visitei o museo Massó na procura da maqueta, sempre saín coa decepción de non topala por ningures. Finamente tomei a decisión de poñerme en contacto coa dirección do Museo para saber desta peza e por fin, logo dun tempo de espera razoable, recibín confirmación de que a goleta de velacho "Mª del Carmen Ana" forma parte da colección do Museo Massó (actualmente pertencente á Xunta de Galicia) e está gardada no almacén de reserva do Museo.

Aínda que lamento que non me permitiran ver a maqueta, agradezo á dirección do Museo a información facilitada xunto coa imaxe da goleta. Polo menos, podo seguir documentando as pezas saídas do faiado da Casa da Cabana onde meu avó tiña o seu taller e se cadra algún día, poida ver a Mª del Carmen Ana navegando de novo polas salas do Museo Massó de Bueu.



Maqueta: Goleta de velacho "Mª del Carmen Ana". 
Obra de: Egidio López Padín.  (rexistrada como Egidio Sr. Padín)
Colección do Museo Massó. Bueu.


lunes, 6 de marzo de 2017

Picamillo


TORRE BALIZA PICAMILLO (1930? - 2017)
Latitud 42º 24,30N
Longitud 008º 53,40W
Punta Faxilda. Sanxenxo
"Desaparecido" o 05 de febreiro de 2017 ao paso do temporal "Kurt".  

imaxe: Diario de Pontevedra









Aínda era un cativo cando pasei por primeira vez ao teu carón.
Daquela nin reparei en ti, pero ti fuches testemuña da miña primeira arribada a Ons. 
Terían que pasar algúns anos antes de volver a vernos, para entón, eu seguía sendo un crío maior que xogaba co vento a bordo dunha dorna que apuntaba de lonxe ao teu perfil para enfilar o rumbo dende o Pombeiro. 

A partir de entón, reencontrámonos puntualmente en cada verán, case sempre de paso dunha ría a outra, algunhas veces por babor, outras por estribor, con sol, con vento, con néboa ou en calma chicha, foron tantas as veces nas que de tanto aproximarnos mesmo parecía que querías darnos unha aperta..., agora entendo que se cadra pretendías unha despedida.   

E sen máis, logo de tantos anos aí chantado vendo pasar silencios, sorrisos e cinzas ao vento, este inverno te desprendes do teu cativerio aproveitando o estrondo das ondas e a escuridade das noites de inferno e sen saloucos nin aloumiños, te mergullas para liberarte por fin da túa condena, fundíndote co mar das sereas. 





Te imaxino a rolos polo leito mariño seguindo a corrente cara o interior do océano, se cadra seguindo o rumbo dos incontables barcos que despediches co teu vestido branco e os teus ollos verdes. Te lembro de noite, guichando o horizonte dende Paxariñas en parsimonia contada cos dedos dunha man, un quinteto de lóstregos vixiantes dende a coroa de estrelas.



O Picamillo e o Camouco


Por onde andarás?, preguntarase O Camouco, o teu irmán xemelgo, ansioso de saber de ti, ou de arrancarse do fondo para seguirte..., quen sabe?, eu tamén te botarei de menos.


Até sempre Picamillo, grazas e que no teu deambular te alumeen as estrelas.      


Ao Picamillo.
Exidio Cuíñas. febreiro 2017

O Rana pasando polo Picamillo. Regata Illas Atlánticas. 2015