Un dominco en Vilaxoán

O racú dos da Dorna Meca, coma un misil

Si, un dominco, con "c", en Vilaxoán, pero non un dominco calquera, senón que se trata da segunda das xornadas previas ao X Encontro de Embarcacións Tradicionais de Galicia, Carril 2011.

Sete mundos de dornas

O Râná, primeiro da fila no pantalán dos grandes

Os pantalán enchéronse a máis non poder, e na outra dársena, na que se amarran os bateeiros amarraron os galeóns (o de Abilleira, o Industrial, o Eliseo...), a Dorna Sara, o trincado Ría de Ferrol e algún que outro veleiro que tomou parte nestas xornadas.

O ambiente foi excelente, un rollo moi cordial, que destila as ganas que temos todos de que este encontro sexa como os anteriores, nos que todo saia ben e boa mostra delo foi a implicación nesta xornada previa, na que participaron un bo lote de embarcacións. Supoño que ese bo rollo reinante tería algo que ver con que era a sobremesa e a xente viña frejando o bandullo.

Dous que sempre veñen aos encontros navegando: o Ría de Ferrol e o Búrbida

O inicio da navegación, pouco despois das 5 da tarde

A Maristela, outra que nunca falla!

O remate das xornadas consistiu en unha navegacion libre, basicamente traveses e viradas, barcos máis grandes e barcos máis pequenos. Para o xoves está prevista a arribada, e os homes do tempo din que haberá que coser rises, pero alí estaremos.

Proa a Carril!!

Ártabros en Mecolandia

Na infáusta tade do 23 de xuño do ano 2011 de nuestro señor, pouco antes das 5 da tarde arribaba ao porto do Grove o célebre trincado "Ría de Ferrol", 14 anos despois de participar neste mesmo emprazamento no III Encontro de Embarcacións Tradicionais de Galicia, en xullo de 1997. Fan escala de un par de días no Grove na súa viaxe para participar nas xornadas previas ao Encontros de Carril, en Vilaxoán.

A roupa ao clareo

A maniobra de atraque non tivo complicación, xa que consistiu en acoderar o barco ao Chasula (conocíanse de vista), que está coma unha paloma no pantalán que fixo Portos recentemente para determinadas embarcacións.

Xuntos, máis fortes...

Ao fondo desta fotografía vese o Pavillón de Deportes Náuticos, pois ben, no 1997 só existía o recheo onde se ubica esta instalación, e foi nesa explanada donde se situaba a carpa da Taberna Mariñeira.


Quen isto escribe achegouse ata o porto para saudar e recibir á completa tripulación da embarcación, que estaba formada por 6+1, non teño manía ou superstición algunha contra esta cifra, pero si que teño un claro motivo para expresala deste xeito e nesta forma, que explicaremos máis adiante.

Roberto, Jose, Juan, Bedoya (con gorra encarnada), Susa e Nes

Os seis ártabros magníficos déronse un paseo pola terra dos mecos, visitandos farmacias e incluso tamén o a Astillero Garrido, para logo seguir aopiando o sector da hostelería local.

Aconsellando a Garrido, perfil grego

Chícharo
Os que ata o de agora pensabamos que o ínclito e nunca ben ponderado César "Mirada Penetrante" Bedoya, maestro muiñeiro e ténologo de rodicios, era o que cortaba o percal abordo do Ría de Ferrol estabamos ben enganados. É certo, e así hai que manifestalo que a súa experiencia e dotes prácticas para a navegación, conxuntadas co seu coñecemento do arte moderno e a negociación diplomática, o convirten en peza moble (que se pode mover) esencial no organigrama interno do Ría de Ferrol, pero tra-la arribada de onte coñecemos a un novo tripulante, presentámosvos a Chícharo, o contramaestre.

A Chícharo gústalle a cámara

Se ninguén o remedia, este galo de Mos de raza e de Pontedeume de nacencia, elexido entre os seus 15 irmáns para facer este importante cruceiro, pode lograr que se tambalee a xerarquía do navío. Foi o único que aguantou todo o viaxe en cuberta, o único capáz de peteirarlle a Manillas, o único que cantaba ao amarrar en porto...
Vedes que na foto Chícharo ten mal semblante, e foi porque o Faro de Vigo recolleu nas páxinas da sección de Arousa, pero no momento da foto foi vítima dun acto de sedición, xa que a marinería púxoselle diante para que non quedara constancia da súa presencia.

Veremos como acaba esto...

40 Aniversario

O RANA xa esta no mar, e esta é unha botadura moi especial porque este ano cumpre 40 anos.





Os Folkboats
(“barco popular”)



O RANA pertence á clase Nordic Folkboat, un deseño de veleiro clásico orixinario de Suecia, onde se construíu o 1º da súa clase no ano 1942.
Dende entón construíronse máis de 4.000 en Suecia, Inglaterra, Francia, USA, Irlanda, Finlandia, Nourega, Canadá e Alemaña.


Logo da Federación Intenacional Nordic Folkboats



Esta barco enormemente pupular e carismático, cecáis acadou a categoría de mítico cando no ano 1976, a navegante australiana Anne Gash, logrou con 55 anos de idad dar a volta ao mundo co seu Folkboat de 7,3 metros “Ilmo”, converténdose na 3ª muller na historia que o conseguía .



Para cando esto sucedía, O RANA contaba con 5 anos.


O RÂNÂ
(vocablo finlandés que significa “viaxeiro”)

O RANA foi feito en Berlín no ano 1971 correspondéndolle o nº309 dos contruídos en Alemaña. Tivo distintos propietarios antes de que no ano 1997 o adquiran Mikel e Julieta, (“os alemáns”), para facer unha travesía polas canles fluviais de Alemaña e Francia até chegar ao Mediterráneao pola Rosell francesa.


O RANA en Berlín antes de empezar a travesía.


A partir de aquí unha singradura de 4 anos arredor da Península con estadías nas Baleares e Portimao para chegar a Bueu onde recala durante todo o ano 2003.


Mikel e Julieta entrando na Ría de Pontevedra

No ano 2004 deciden poñer o barco á venda pero a finais de verán ainda non consiguen atopar comprador polo que deciden navegar cara ao norte coa intención de poñelo á venda na costa francesa, e senón, navegar ata Noruega onde prevén que sexa máis doado a súa venda (aquí estes barcos son moi populares e apreciados, sobre todos os anteriores a 1975 os cales están cosntruídos integramente con madeira de alerce.
Dous meses despois de Douarnenez 2004, Montse e mais eu decidimos poñernos en contacto con Mikel e Julieta para comprar o barco, máis a xente próxima aos alemáns nos din que partiron hai dous días . ¡Mágoa!.

Pero o mal tempo na costa de Fisterra obriga ao RANA a ter que regresar a Bueu e agardar unha melloría meterolóxica para retomar a travesía, mais os partes son claros e anuncian mal tempo para todo o mes. Aos poucos días recibimos a chamada:
- Xaquin, son Julieta, que estamos en Bueu, si estas interesado no barco pásate por aquí e falamos.

Ao día seguinte o RANA cambia de propietarios e dende setembro do 2004 o seu porto de amarre é o de Tragobe en Cambados.

Durantes estes 7 anos, o RANA deixou ver a súa estrana fasquía polas Rías de Vigo, Pontevedra, Muros e por suposto a de Arousa: Encontros de Bueu, Combarro, Desembarco de Ons, Vigo..... As facianas de sorpresa por ver un barco tan “raro” trocaron xa por unha ollada afeita ao casco verde do RANA, xa tan galego coma calquera outro.



O RANA no Encontro de Bueu. 2004


En procesión.

Nestes 7 anos o barco vara anualmente no Grobe, nos asteleiros Hijos de J. Garrido onde xa se lle teñen feito distintos arranxos e labouras de mantemento. Este ano por fín acordámosnos de levar unha cámara e facerlle unhas fotos de corpo enteiro.
O RANA coma todos os da súa clase, sorprenden por ter unha obra viva que supón máis da metade do barco, tanto no peso coma no volumen (1.5 Tn. por baixo da liña de flotación).






Este ano Pablo foi o que máis traballou no barco


Da comenzo a procesión dende o asteleiro até o varadero


Os coches en carabana con total respeto


Polo paso de peatóns


¿Os mariñeiros do escultor Alfonso Vilar a bordo?


Paso pola escultura do gran escultor de Vilalonga Alfonso Vilar recentemente finado.


O mar está perto


De momento o RANA con mais rodas ca un tractor e menos ca un bateeiro



Ala, pola rampla abaixo


Para esta ocasión a botadura do RANA estivo arroupada por moita xente do CMS (Pablo, Oscar, Humberto, Jorge...,) co seu presidente á cabeça. Na foto Majete e Satélite.




O RANA volta á casa. Porto de Tragobe. Cambados


O certo é que aínda que o RANA xa leva 7 anos por augas galegas é pertence a unha clase que leva navegando polas augas de toda a costa europea dende 1942, todavía conserva matrícula alemana xa que aquí os listos das “nosas” capitanías marítimas non fan máis que poñer atrancos para concederlle folio “nacional”: que si proxecto de enxeñeiro como se fose barco novo, que si marcado CEE, que si bañeira estanca.... e taxas, moitas taxas. Así que de momento o RANA celebra o seu 40 aniversario como pirata, berlinés e cambadés.

Bueno, por todos os bos momentos que temos disfrutado contigo,
FELIZ 40 ANIVERSARIO

RETOCANDO

A pouco máis de dúas semanas para a gran cita de CARRIL, o RANA está no seco en terras mecas para curarse das feridas do inverno e engalanarse na medida que esixen os acontecementos.





Despois do traballo gordo feito polos profesionais do Asteleiro (cambio dun bance, retoques na cuberta, reparación cabina, recuperación tambucho de proa...), agora andamos coas pinturas e vernices ás voltas: casco, cabina, cuberta, patente, nome, folio, greca, etc.)



Coma todos os anos, vai a vir un monte de xente a votar unha man, pero coma todos os anos as promesas e as boas intencións as leva o vento. Bueno, este anos dúas excepcións. Jorge e Pablo (curiosamente ningún deles socio do CMS).


Pablo cubrindo coa cinta de papel. (¡Que latiña da esto da cinta!)



E coma compañeiro do RANA no seco, unha ilustre dorna preparada xa para o que veña: a DESEMPARADA do presidente de Amigos da Dorna Meca, e tamén redactor deste blog, o Sr. Lino.





Que traballiños dan os barcos e que pouco se ten en conta na Administración. Na reunión do pasado venres (a cal non puden asistir precisamente para ter o barco preparado para Carril), púxose de manifesto non so a CRISE do momento senón a pobreza mental dos que nos gobernan. En especial esta Deputación que xa nin disimula á hora de repartir cartos e cargos a cambio de votos.
Mais agora toca preparse para Carril e imaxino que inmediatamente despois, haberá que poñer no centro do debate o futuro do Encontro de Embarcacións Tradicionais de Galicia buscando unha estabilidade orzamentaria e institucional que garanta a súa pervivencia.

O que toca: poñer proa a CARRIL





Moitos ánimos a todos e en especial á comisión organizadora.
Nos momentos de dificultade é cando máis temos que amosar a forza do colectivo da Federación.












Nota: como reproche á organización do X Encontro, referir que o listado de inscripción de participantes debeu ser pechado alá polo nº 122, xa que desta maneira se impediría a chegada das ordas ártabras a bordo dese barco mal trincado que capitanea un muiñeiro de prevendas e vendetas, presunto toureiro valente máis que nunca na cuberta limpa se viu.



Este conspirador das flotas atánticas co seu gato Mini, teñen amedrentado ao longo dos tempos dos Encontros a toda unha lexión de apocados dorneiros de ben, avasallando coa súa lingua de botalón e velamen de cor carne crúa a canto barquiño se atopa na súa vista de páxaro petivermello abundante noutrora nos reinos das Españas.

Polo ben da convicencia pacífica, este furador de rodicios que levanta tempestades no medio da calma chicha con so abrir o seu peteiro bucaneiro, solicitamos arresto domiciliario para este Simoncheli dos barcos vellos, en igualdade xusticeira que se fixo co Meco, e máis valera alquitranalo e engaiolalo na Illa de Cortegada para escarnio e aviso a mareantes e demáis calaña de “ojo al parche”.