Aburrido de tanta mala nova, de tanto patacón perdido nas bolsas da avarícia, de barcos que emigran para deixar valeiro o amarre ruborizante, de burrocrácias e palabrarías que adormen flamélicas velas, de tanta filípica de boa práctica asexual, iluminarios e santóns do malheritage, predicadores de sempre o mesmo e do mesmo de sempre..., aburrido en fín.
Como decía meu gran amigo Lino Silva naquel poema:
“En mi puta vida ví...semejantes destrucciones
de elementos discordantes
sin posibles soluciones.
En mi puta vida vi
sensaciones tan triviales
soluciones tan vanales
y finales tan patanes....
(Barcos. Oleo de Lino Silva)
Falando de barcos e Linos, aquí van unhas verbas de recoñecemento para unha persoa que a pesar dos pesares e de sobreviver nesta coba dos coarenta fanfarróns, conserva o maior tesouro que pode ter un home incivilizado e consecuente: o humor libre e o sorriso claro.
LINO PRIETO PROL
Hai uns días un dos medios da prensa untada do pais dos ananos (esto é: La Voz de su Amo, O Falo do Virjo e o Diario D´Rosa), deixaban oco para una nova:
A Meca pierde un presidente, pero gana un "dorneiro".
Neste artigo fálase con merecemento dos nove anos nos que Lino Prieto estivo ao fronte da Asociación “Amigos da Dorna Meca” de Ogrobe. É moi certo que esta entidade, sen dúbida algunha das máis emblemáticas, ao longo dos seus moitos anos de vida, tivo momentos de bonanza e tamén de receso ... ¡coma todo!. Xustamente a entrada de Lino para patronear a directiva da entidade coincide cun intre de inacción e apatía.
Semellaba que a Dorna Meca ía vivir dos galóns e o “pedrejí”. Pero non foi así, ao timón da Asociación púxose un xoven, un traballador, dos da lixa, dos que falan ao mesmo tempo que rascan e pintan, dos que se ilusionan pola noite e cumpren polo día. Retomáronse as regatas, entre elas a mítica dos Faros, recuperaronse tipoloxías, racú, dornas de tope, polveiras, actividades de escola, xornadas de divulgación, intensificouse a colaboración co colectivo da FGCMF, e a Dorna Meca voltou ser unha das principais, ocupando o sitio natural para representar a un unha vila peninsular e por ende mariñeira polos catro costados.
Pintando a Semparada.
Aparellando o Racú.
Faría falla moito espazo para encher os frontes nos que Lino Prieto estivo ao pé do cañón: regatas, publicacións, reportaxes, conferencias, presentacións..., sempre combinado con aseso o tempo de navegación, organización e divulgación.
A nosa amizade dende hai un lote de anos e o seu tino de bó satiricón posibilitou a súa incorporación como facedor neste blog de vocación irreverente e se cadra bufonesco nos termos aos que Leo Bassi alude na súa recente e censurada visita a Compostela: “Los bufones siempre han intentado mantener su libertad, su independencia y su relación directa con el público, fuera del dominio de los poderes". Algún Conde que Roa e pague.
Con Lino comparto recordos de navegacións e conversas, argumentos e tonterías, ideas e filosofías, pero sobre risas, moitas risas, as veces da vida, destas a esgalla, outras de nos mesmos, destas outras a escachar.
Simplememte Lino este pequeno homenaxe para tí que xa eres dorneiro e coa espranza de que a alegría retorne a este escenario tan solemne e gris, tan erudito de palabra coma esteril de obra e omisión.
En mi puta vida vi,
teosóficos cagones
teológicos vagones
filtrabobos de los cogones.
En mi puta vida vi,
de verdad...
en mi puta vida vi...
(Un puñado de poemas. Lino Silva. 1999)
Texto: Xaquin Cuíñas
Fotos: Lino Prieto
