Novo «Bou de Vara»

 Novo Bou de Vara

Todo o que empeza ten que rematar algún día. Isto é o que lle acontece hoxe a este blog que iniciou a andadura no ano 2008, fai logo catorce anos. Dende entón realizáronse 240 entradas e recibimos 110.000 visitas, unha cifra aceptable para un blog cunha temática minoritaria: a cultura marítima.

Naquelas tempos, cando daba os primeiros golpes de remo deste blog, eran moitos os amigos blogueiros que contaban as súas cousas para ledicia dos que como a min, gozábamos coa lectura destas historias enchoupadas de salitre. Había blogs para todos os gustos: persoais, colectivos, divulgativos, históricos, experimentais, documentalistas... Unha chea de experiencias compartidas a través das notas publicadas como nun blog de notas, sen ánimo de estenderse nin ser aburridos. Esta era a filosofía, unha familia de amigos dos barcos, do mar e do ceo aberto para contar e compartir sensacións, alegrías e desafíos.

Con esa idea transcorreron estes catorce anos con publicacións diversas sobre navegacións, barcos e velas, regatas, encontros de embarcacións tradicionais, o ronsel do Clube Mariño Salnés e a Federación pola Cultura Marítima (Culturmar), pesca e turismo mariñeiro, persoeiros salientables, etc.

Agradecementos

A pesar de que este blog ten —como case todos—, moito de persoal, tamén é certo que naceu para ser compartido e neste senso, quero agradecer a Lino Prieto a súa contribución ao mesmo coa publicación de numerosos artigos que axudaron a aumentar a perspectiva e acadar unha cobertura máis plural.

Agradecer ao Clube Mariño Salnés de Cambados a singradura compartida ao longo destes anos permitíndome narrar a xeito de diario, o devalar desta entidade que xa pronto acadará os vinte cinco anos de existencia. 

E finalmente agradecer a Iago Pillado a súa contribución para o nacemento desta nova etapa do Bou de Vara, agora en formato wordpress, unha posta ao día que axudará a unha mellor difusión dos contidos e un xeito máis doado de acceder para aqueles que nos visitan. 

E sigo falando en plural porque aínda que en gran medida é unha parte de min mesmo, queda sitio dabondo para compartir con todos vos estes diálogos coa marea.

Moitas grazas 

Adeus Bou de Vara

Benvido novo «Bou de Vara»

Exidio Cuíñas

(Xaquin)

Navegante imaxinario

imaxe. Mª del Carmen López Cuíñas

Navegante imaxinario

Resoa por cruxía o embate dun salseiro

escora o barco pola amura tersa de babor.

Navego baixo o devalo da lúa

farol que barre a cuberta con luz de ardentía.

Fai tempo que a deriva destorce o rumbo

compás que xira no espazo sen demora

lastre dunha agulla que sempre mente.

 

Non adiviño terra baixo as eternas

gardas de soños e ausencias.

Agarro o temón de noites desertas

atravesamos un mar de palabras ermas.

Avanzo no escuro sobre un océano calado

 leito lene baixo sabas de fría calixe

aloumiño xélido do meu corpo esperto.

 

Ficamos xuntos

neste punto, neste intre

neste mar de degoiro cuberto

nesta travesía de ansias ao vento

neste navío de xunco.

 

Bitácora dun navegante imaxinario

tripulante que esperta cada día

co bater das ondas no interior da conciencia

co sabor do mar nos beizos incandescentes

e eses ollos enchoupados de sal

mariño da infancia presa,

recluso do mar na gaiola da inocencia.

Exidio Cuíñas 

do poemario Náufragos do tempo

febreiro de 2022 ©

Exidio Cuiñas e As gotas de mercurio

A enésima vaga coronavírica non só nos trouxo datos estadísticos este mes de Nadal de 2.021, senón que tamén aportou a boa nova da aparición da segunda novela do prezado amigo Exidio Cuiñas, Xaquín, que volve ao mundo editorial despois da súa estrea con Salgadoiro de queixo e mozarella, (Todogrove Edicións, 2009).

 

Bea Laya, Exidio Cuiñas e Tino Cordal

Na sala de conferencias de Exposalnés reunímonos unha variopinta mostra do persoal que admiramos a Xaquín, e tamén a súa obra, para a presentación deste seu novo traballo: As gotas de mercurio.

Público asistente

Trátase dunha novela ben extensa que nos conta as descobertas que fai Demetrios, un mozo grego de orixes galegas, que chega a Galicia a mediados dos anos 80 para quedar ao coidado de una súa tía avoa, Herminia. Instalarase nunha cabana da Serra do Xurés, e unha vez alí comezará a descubrir como foron os periplos de vida do seus antepasados, e a relevancia que tivo nas súas vidas a loita pola liberdade, percorrendo diversos sucesos históricos do mar dos galegos e dos mares nos que andiveron os galegos.

 

Tino Cordal durante a sea intervención

Para presentarnos  este novo traballo, Cuiñas contou coa presenza de Tino Cordal, edil de Cultura no Concello de Cambados, que afirmou que novelas coma esta fan que a vila cambadesa “manteña o seu carácter de terra de artistas”, e incidiu sobre o xiro de timón sobre o carácter desta novela con respecto ao debút de Cuiñas.

Bea Laya, historiadora do Arte e Educadora Patrimonial (que hai pouco máis dun ano recibía o premio Son dxs nosxs, do Instituto Asorey, por un dos seus traballos de investigación local, máis concretamente sobre a figura de Dolores Valle Bechade, A Francesa), comentou na súa intervención que cando Exidio Cuiñas lle confiou o orixinal “apenas tivo que tocarlle” e que tiña “fracasado no cometido de acotalo” xa que as referencias históricas empregadas na obra eran “rigurosas e tomadas en conta con todo coidado”. Laya tamén salientou o papel da muller por medio das personaxes femininas a o longo de todas As gotas de mercurio.

 

Tocoulle a  Exidio Cuiñas pechar o turno de intervencións e fixo un percorrido sucinto polos feitos históricos e as localizacións xeográficas polas que decorre a novela, tamén fixo un relatorio sobre varias persoaxes reais que aparecen no relato como poden ser: Charles Tillon, Victor Le Gorgeu, Pierre Guéguin ou José Aboulker, e tamén tivo unha lembranza sincera e realmente emotiva para Antonio González, Toño o Cesteiro, que finou hai pouco máis de un ano e protagoniza a anterior entrada do Boudevara. Xaquín volve a facelo, misturando referencias históricas con personaxes ficticias, que nos poden lembrar a personalidades reais e cercanas, sobre todo cambadesas; mistura barcos reais e mares lonxanos… creando un pequeño gran universo polo que o lector viaxa sen notar jet lag nin síndrome da clase turista.

 

 

Pola miña banda, quero felicitar a Xaquín por este gran traballo; no 2009 tocoume participar no que era o proxecto da súa primeira novela, facéndome cargo da maquetación, deseño da portada e estas cousas que se fan nas editoriais, e que acabou como aquel querido Salgadoiro de queixo e mozarella, que presentamos nunha infausta taberna chea a plan, nun evento maravilloso no que chegaron a intervir varias das personaxes da obra…

Despois dunha ducia de anos, uns temos menos pelo e outros teñen máis enrugas… e chégame as mans este libraso, de meu amigo Xaquín, que sigue dicindo que non é escritor, manda carallo! Así que mercádeo, pedídello aos Reis, ou ao presidente da República, levádeo para casa e lédeo!

Unha vez máis: Noraboa Xaquín!