Translate

lunes, 19 de febrero de 2018

A manda do vento



 A manda do vento
(boligrafías e contos salgados)





A manda do vento


O vento sementa o mar con mandas de carneiros tolos 
choutando nas ondas até perderse polo horizonte. 
Algúns mesmo petan cos cornos no costado do barco e outros, 
esmáganse contra a obra morta, 
metendo os miolos polos embornais para esparexer as babuxas 
polos corredores en ringleiras de salitre. 



 
A manda do vento traballa decote: 
fai triscar os paus, pon tesos os panos e as escotas, escora o barco, lava a tilla 
e enchoupa de salseiros 
as ínfulas dos farfalláns.

Cando anda vento, 
o temón ponse serio e a cana tatexa en revolucións diésel 
coas vibracións do pinchón. 






E se o vento quere, 
o barco non é mais ca un casco pluma 
que debuxa cadrelos de escumallo na popa de rabo de galo 
mentres na proa, 
pinta garabatos que foxen espavorecidos 
co paso da roda polo mar afiado. 

De cando en vez, 
un vagallón cheo de forza sete 
rompe na amura de barlovento 
e de socate, 
unha ruxidoira invertida devala nun chorar 
dende a verga até o pano encollido de tanto rizar. 




O vento turra do arrastre da vela, 
toda embebida de relinga para amosar unha bolina pechada que racha o aire pola metade cos dentes apertados de rabia lastrada.
Co vento, 
abrolla o resplandor da coraxe e da loita,
que non parará até que a manda de carneiros,
agochen o rabo 
por entre as gretas do calafate.




Exidio Cuíñas 
da serie "Contos Salgados", febreiro 2004 ©


No hay comentarios: