Terra ao lonxe

boligrafía: "Estalactitas de sal"

Terra ao lonxe

Estira o tempo un mar de nostalxia,

un sedento agoiro de fontes onde nos refrescamos

desa infancia seca que nunca se retira.

Xa perdemos as contas da roda do temón,

revoltas nunha simple suma de infortunios aritméticos,

un virar eterno de rumbos perdidos.

Te escoito mar,

sempre con ese asubio que mexe o devezo de partir,

mais tamén sinto o arrolo da terra,

esa nai oculta tras elevadas ondas

de estalactitas de sal.

Xa non conto as millas nin os nós dunha corredera tola,

tampouco na costa se enxergan as agullas do tempo perdido,

eu tan só miro a rosa do ventos que me guía,

me tronza por cruxía e me afasta de ti

 nun mar esquecido.

Exidio Cuíñas

decembro 2020 ©