A manda do vento

 A manda do vento

(boligrafías e contos salgados)

A manda do vento

O vento sementa o mar con mandas de carneiros tolos 

choutando nas ondas até perderse polo horizonte. 

Algúns mesmo petan cos cornos no costado do barco e outros, 

esmáganse contra a obra morta, 

metendo os miolos polos embornais para esparexer as babuxas 

polos corredores en ringleiras de salitre. 

 

A manda do vento traballa decote: 

fai triscar os paus, pon tesos os panos e as escotas, escora o barco, lava a tilla 
e enchoupa de salseiros 

as ínfulas dos farfalláns.

Cando anda vento, 

o temón ponse serio e a cana tatexa en revolucións diésel 

coas vibracións do pinchón. 

E se o vento quere, 

o barco non é mais ca un casco pluma 

que debuxa cadrelos de escumallo na popa de rabo de galo 

mentres na proa, 

pinta garabatos que foxen espavorecidos 

co paso da roda polo mar afiado. 

De cando en vez, 

un vagallón cheo de forza sete 
rompe na amura de barlovento 

e de socate, 

unha ruxidoira invertida devala nun chorar 
dende a verga até o pano encollido de tanto rizar. 

O vento turra do arrastre da vela, 

toda embebida de relinga para amosar unha bolina pechada que racha o aire pola metade cos dentes apertados de rabia lastrada.

Co vento, 
abrolla o resplandor da coraxe e da loita,

que non parará até que a manda de carneiros,
agochen o rabo 
por entre as gretas do calafate.

Exidio Cuíñas 

da serie "Contos Salgados", febreiro 2004 ©