Rasca, lixa, pinta e colorea.

Todos os anos, coma sempre dende o 2004, toca acometer as tarefas de mantemento do RANA, unha cita anual coas lixas, os cheiros da pintura e verniz,  e como non, co norte fodón e ese sol abrasante que che fai mudar a pel xa antes de empezar o verán. 

(será cousa de demandar á dona do Sol?). 

Coma de costume, esta cita..., digamos "romántica" co mantemento do patrimonio marítimo, acontece no escenario exterior do estaleiro dos irmáns Garrido, alá no Grobe, unha zona chaira aberta de par en par ao amolante anticiclón que non para de poñerte a faciana coma un cartón, de secar as pinturas e as brochas e que se divirte pingando os vernices, levatando unha poeira xunto despois de rematar unha man de pintura ou envorcando os cacharros de disolvente por toda a sentina cando pousas as brochas no seu interior. Moi simpático o vento do norte, que alí en Lordelo, trebella ao seu gusto entre bateeiros, veleiros e botes en reparación eterna. 

Ás veces penso que ese vento o que quere é levarse a alma dos barcos que ali paran, esgotalos para que non regresen nunca máis ao mar, para que esmorezan alí mesmo, enxoitos e abertos coma patelas, madeira vella para a cacharela do San Xoán que se achega.

Imaxe exterior do Estaleiro Hijos de J.Garrido. Lordelo. O Grobe     (Imaxe: anónima recollida en internet)

  Certo que pasan os días, e un chega a casa e bota cremas pola cara e por todo o corpo para cubrir as fendas, e unhas pingas nos ollos de "suero fisiolóxico" para aliviar as veas enroxecidas polo rozamento das pálpebras que xa non saben nin chorar. Confeso que algunhas veces, ese vento me derrota e me entrego aos desvaríos, falando só, co barco, coas brochas e co sol que pola tardiña, semella darnos un suspiro coa sombra dos barcos grandes, os mesmos que levan todo o día asubiando co paso do aire peneirado polos paus e as ferraxes..., mesmo ás veces creo escoitar palabras que se repiten nos meus ouvidos coma o xácigo dun galeote: pinta, pinta, rasca, rasca, rasca...

1ª semana de maio: forro exterior.

Cada día que pasa aparece algo novo, un imprevisto de última hora que tes que perdoar polo mero feito de ser eso, un imprevisto: -claro filliño, como non te vou atender se tan só eres un imprevisto, criaturiña..., que se lle vai facer!. E así, por meros imprevistos, a semana que calculabas pasar no dique seco, convertese en dúas, tres, catro semanas: aparece unha oxidación da que non sospeitabas, uns remaches pasados que nunca te fallaran, un verniz escachado que a primeira vista non dicía nada...en fin, do que menos o esperas, zás!, unha coitelada polas costas sen aviso e sen compaixón.

2ª semana de maio: sentina e bañeira.

Confeso que ao chegar á casa logo dunha xornada no estaleiro, teño a sensación de que veño dunha guerra, de loitar contra un inimigo invisible que se chama "paso do tempo" e que ten o mal costume de desgastar as cousas, de estropealas, facelas máis febles e sobre todo, poñelas moito máis feas do que eran. Na casa dan folgos: -ánimo que xa queda menos, veña que para a semana estas navegando... Navegando!, miro para as velas gardadas no garaxe e as veces penso en facer unhas fermosas cortinas con elas. Pola mañá animaste a ti mesmo e logo de encher o bandullo co almorzo, sintes que eres máis grande e forte que esas manchas de óxido, que esas pinturas descoreadas e eses vernices descunchados. Mesmo os comentario diarios de miña nai non fan mella en min: -Pero aínda non acabaches co "barquito"..., e cando me ves pintar a min as sillas da terraza?

3ª semana de maio: forro interior.

 Todo semella ir ben, de mañán chegas xunto ao barco e falas con el, o saúdas: -mijiño!, veña home, portate ben e pronto te levo ao mar de novo.Vale?  Non hai resposta, tan só comprobar se o traballo do día anterior foi ben, se secou correctamente o verniz, se xuntaron as pezas despegadas, se foi ao sitio o timón coa forza das torniquetas..., en fin, todo ben, todo igual, un día que empeza ben e mesmo o norte vai cedendo, chega incluso algunha néboa que se agradece pola sombra e a fresca humidade e mesmo o son das máquinas do interior do estaleiro semellan máis relaxadas que días atrás. 

3ª semana de maio: imprimación obra morta e lixado pezas para verniz.

  

Con todo, e a pesares da desesperación ao comprobar que o traballo se alonga e o tempo se encolle nunha relación directamente proporcional ao cabreo que vai enchendo o teu corpo dende a sentina até a mesma punta da... caluga, ves que efectivamente a cousa avanza, de vagariño, pero si, vai andando, paseniño, pero vai indo.

última semana de maio: verniz na bañeira e pezas varias, banco, caña, tapa tambucho, panas....

  

 

Entón te animas, sobre todo ao ver coma outras embarcacións que adormecían ao teu carón, de súpeto son indultadas e regresan ao mar, así lle pasou por exemplo á Irmandiña. Pensas que a ti te poida pasar o mesmo e que algún día, quizáis próximo, poderás volver ao mar, a navegar, a ver coma a madeira se enchoupa, apertándose unha contra outra para estancar o forro dos collóns, esa parte do cerebro tan nomeada neste último mes. De súpeto daste conta que xa é xullo, e as presas entran pola mesma banda do norte, de par en par. Sintes un devezo incontrolado por coller os rodillos e pintar o barco dunha vez, co mesmo pulo dun artista enlouquecido polas meigas da inspiración. Pero o arrouto evapórase tan de súpeto coma a augarrás onde limpas as brochas e iso que chaman senso común, te recorda que antes tes que limpar, lixar, imprimar, encintar, ar, ar, ar... se escoita ao vento asubiar polas burdas do veleiro que teño ao meu carón.   

1ª semana de xullo: rematar cuberta e preparar todo para pintar casco e dar patente.

A irmandiña

Preparando a cuberta

 

 Así comeza a 2ª semana de xullo e polo menos, recibo algunha visita e pequenas axudas de cando en vez, como a de Mauro, patronsiño!, a ver se medras pronto e vas rascando un pouco. 

Ben, agora vaise levando, tan só quedar pintar, montar pezas, aparellar o barco, poñer greca e folio, revisar velas e motor, toldillas, preparar o fondeo..., pequenos detalles nos que non quero pensar de momento non vaia ser que decida deixar o barco en terra até o día de San Xoán..., ese santo que en realidade é un demo para os barcos vellos que abafan co lume o seu derradeiro degoiro.

Será mellor esquecerse do lume e pensar no seu antídoto: a auga, o mar, e sobre todo, nesas imaxes do ano pasado navengando polo arquipélago de Sálvora..., tan preto, tan lonxe!

En fín, unha xornada máis de rasca, pinta e colorea. Nada novo para os heroes/heroínas que loitades contra o efecto do paso do tempo sobre os barcos vellos, coidando deles para evitar o estrago do patrimonio marítimo. 

A tod@s os que teimades nesa batalla por manter os barcos a flote lucindo coma estrelas refulxentes no medio do mar, unha forte aperta e unha comprensión infinda.

Ánimo, o mar está perto.