Translate

miércoles, 10 de octubre de 2012

A Bluenose


Lunenburg. Nova Escocia. Canadá

O pasado 02 de outubro, a goleta Bluenose II voltou ao seu porto base na vila de Lunenburg en Nova Escocia, depois dun Plan de Reconstrucción que se desenvoltou durante os dous últimos anos.
Durante este tempo, milleiros de persoas en todo o mundo seguimos este proceso de restauración por distintos medios en internet e moi especialmente a través das imáxenes que puntualmente nos ofrecía dende o seu perfil de facebook "Bluenose II".
Agora queda completar o proceso de recuperación, xa no mar, e poder reinciar no ano 2013 a súas actividades como barco embaixador e escola de navegación para alongar así a historia e o mito que naceo hai xa noventa anos.


Historia dun mito da navegación

Goleta "Bluenose"


O nome desta goleta, unha das máis famosas da historia da navegación, ven do alcume polo que se coñecía aos habitantes de Nova Escocia, (blue nose=nariz azul), a causa do frío. 

A súa historia se inicia no ano 1921 cando a rivalidade entre as frotas pesqueiras canadense e americana que operaban en Terra Nova era máis ca unha cuestión de honra e uns e outros gabávanse de ter os mellores barcos e homes.




Construcción orixinal .    

1921 

 

Botadura da Bluenose. 1921

O Capitán Walter J. Angus:
O capitán Walter Angus coa Copa
A goleta foi un encargo do capitán e armador Walter J. Angus ao arquitecto naval William Roué e foi construída noa asteleiros Smith & Rhuland, de Lunenburg, (Nova Escocia), procedendo á súa botadura o 26 de marzo de 1921, co obxecto de ser barco de pesca e de regata a un tempo, en resposta á derrota sufrida no ano anterior na recén creada International Fisherman’s Cap Race, cando a goleta local “Delewana” foi derrotada pola goleta "Esperanto" de Gloucester, levando o trofeo para Nova Inglaterra.
En outubro de 1921 despois dunha tempada de pesca nos Grandes Bancos, a Bluenose venceu á nave “Elsie” de Gloucester e levouse o trofeo á casa. As goletas estadounidenses Henry Ford, Columbia, Gertrude L. Thebaud, así como moitas embarcacións canadenses construídas para superar á Bluenose, non puideron arrebatarlle o trofeo que acadou durante 17 anos consecutivamente.


Eslora: 43,28m  Manga: 8,23m  Puntal: 4,77m  Desprazamento: 270Tn  Superficie vélica: 908m2

A última regata foi en 1938 cando a Bluenose venceu á Thebuad, manexándose tan mariñeira coma sempre. A mais famosa embarcación de Canadá, foi un tributo aos estaleiros de Nova Escocia e aos mariñeiros que a tripularon.  


En 1942, a pesar dos esforzos do Capitán Angus Walters de Lunenburg e moitas outras persoas para manter o barco en Nova Escocia, a Bluenose foi vendida para transportar carga nas Indias Occidentais, rematando a súa vida nun arrecife fronte a Haití o 28 de xaneiro de 1946. Para entón xa se convertera nunha lenda.
             
 



Enlaces videos da Bluenose navegando:   

 

A Bluenose na II Guerra Mundial. Conexión cubana



Nos primeiros tempos do conflito, a presenza dos submarinos alemáns en augas do Caribe, Golfo de México e a costa atlántica de Norteamérica estivo a punto de paralizar o tráfico marítimo nesas rexións. Só en 1942, os OU-boats xermanos afundiron nelas máis de 400 buques. Isto afectou tamén a pesca nos Grandes Bancos. Nesas circunstancias, dous mozos aventureiros estadounidenses, Thomas Higgins II e Jesse Spalding III, concibiron a idea de efectuar transportes en pequenos barcos que non fosen obxecto da atención dos submarinos alemáns, ocupados en cazar aos grandes transportes e petroleiros. Foi así que, en xaneiro de 1942, adquiriron a Bluenose, a cal había un ano que se encontraba amarrada, para dedicala a transportar cargas entre os portos da costa atlántica de Norteamérica e o Caribe, principalmente A Habana, e se converteu nun lucrativo negocio. A goleta foi empregada no transporte de moi diferentes tipos de carga, entre elas, por solicitude de axencias do goberno estadounidense, transportou dinamita que se empregou na construción de aeródromos na rexión do Caribe. Tamén transportou bombas e combustible de aviación e variados produtos alimenticios. Durante tres anos, dende maio de 1942 a maio de 1945, a Bluenose entrou ou saíu da baía habaneira tres e catro veces ao mes, como media. A composición da súa tripulación foi cambiando gradualmente, chegando a estar integrada, na súa maior parte, por cubanos.


 Segundo o relato dun dos propietarios da goleta, Jesse Spalding, foi nunha desas viaxes, cando navegaban entre A Habana e Florida, preto do faro de Illote Sombreiro, que a súa embarcación foi interceptada por un submarino alemán. Precisa Spalding que un oficial do submarino, falando un correcto inglés, lles pediu identificación e razón da súa viaxe e ao contestárselle polo capitán do Bluenose que estaban dedicados á pesca, o oficial refutou: "Ud. é o Bluenose, que saíu da Habana, con carga para Port Everglades. Se non me gustase o seu barco, agora mesmo afundiríao. Sigan o seu camiño e non regresen. A próxima vez, o conto será diferente". E dito isto, o submarino somerxeuse




A Bluenose II. 

1963



A perda da Bluenose foi un duro golpe para os habitantes de Nova Escocia, que non esquecían os momentos de gloria que viviron a carón das fazañas da goleta. Chegado o ano 1963, Öland Brewery decide financiar o proxecto de elaborar unha réplica da orixinal para facer publicidade dos seus productos ao tempo que promover o patrimonio marítimo de Nova Escocia e fomentar o turismo.

A nova Bluenose II foi botada en Lunenburg o 24 de xullo de 1963, construída no mesmo asteleiro que a Bluenose, cos plans orixinais e por algúns dos mesmos traballadores. O mítico capitán da Bluenose, Angus J. Walters, tomou o temón da nova réplica para a súa viaxe inaugural, converténdose en embaixadora da cultura maritima de Nova Escocia e atractivo turísitico principal da vila de Lunenburg.

A Bluenose II amarrada no porto de Lunenburg. 2003

No ano 1971, a Bluenose II foi regalada ao Goberno de Nova Escocia actuando coma símbolo do patrimonio marítimo de Nova Escocia, realizando navegacións regulares abertas ao público percorrendo os portos ao longo de Nova Escocia, e así mesmo participa en misións comerciais e promocinais de Nova Escocia e Canadá.

Misión:
 1. Promover a historia e o legado da Bluenose, así como o pasado e presente patrimoio marítimo de Lunenburg e do Canadá Atlántico.
 2. Ensinar e promover as habilidades mariñeiras e a vida do mar ao mozos canadenses a través da oportunidade de servir a bordo de Bluenose II.
3. Servir como embaixador de navegación para Lunenburg, a provincia de Nova Escocia e Canadá.

  

 

Reconstrucción.  

2010-2012

 

Co paso do tempo e ante o deterioro da goleta, decídese emprender un Plan de Reconstrucción integral da nave. 
 
Bases do Plan

1. O casco de Bluenose II será completamente reconstruído para garantir a súa conservación durante as próximas décadas. Así mesmo, incorporanse novos sistemas mecánicos e eléctricos.
2. Gran parte da nave orixinal reutilízase. mastros, aparellos, velas, ferraxes, estruturas de cuberta, equipos de seguridade e a electrónica. 
3. En xeral, a configuración da cuberta parecerase máis á Bluenose orixinal, ofrecendo unha experiencia máis auténtica para os visitantes e pasaxeiros.

Os traballos de restauración foron encargados á Alianza do Estaleiro Lunenburg, composto por Covey Island Boat Works, Estaleiro de Snyder e Lunenburg Industrial Foundry & Engineering .


Una restauración con polémica:

A pesares das boas intención do Plan de Restauración, xuden moitos críticos que entenden que a intención non é crear unha réplica auténtica da Bluenose orixinal e os construtores non vai empregar os planos orixinais.

Ademais, o 80% da nave pasou por unha trituradora de madeira, deixando só os mastros, as velas, a enxarcia, ferraxes e candeleiros do orixinal.

Moitas persoas, pensan que algunhas partes da antiga Bluenose II debería ter sido conservada nun museo ou mesmo postas a venda ao público coa fin de de preservar o mito.

A Bluenose II antes de entrar en dique seco

O proceso de restauración 
Fonte: Bluenose II facebook


Preparación da nave

O que queda do orixinal:




Elaboración de cuadernas e costillaxe:
 

detalle da proa lanzada caracterísrica da Bluenose














         





reconstrucción da roda en madeira laminada















Espello e codaste:





















Sobrequilla, cabillas e lastre





















Colocación do forro interior:




Bances, clavación e tapíns:





















Baos, mamparos e durmientes:





















Posta da cuberta, barraganetes e regala:






















Imprimación, pintura e patente







Barco listo



Ao mar:

A nova Blounose II, despois das probas de mar, volveu oficialmente á provincia de Nova Escocia para rematar o proceso de recostrucción. Está previsto que para o ano 2013 retome as súas actividades como embaixador de Nova Escocia e buque escola.


 
 Enlace video ceremonia botadura da nova Bluenose II





Remate: 
Deixando ao marxe as polémicas sobre o proceso de reconstrucción, a atracción e paixón por este barco é moi dificil de explicar. Esta entrada no blog simplemente quere manifestar a admiración polas vellas goletas de pesca no Gran Banco e o espíritu de superación e aventura daqueles homes, que coma Angus Walters, puxeron "o mundo nas súas máns", e igual que na película protagonizada por Gregory Peck e Antony Queen, converteron a navegación nunha forma de entender a vida, sen límites nin fronteiras, facendo do mar a nación da liberdade. 

"Cando Bluenose II esté a navegar de novo, darase a coñecer a excelencia nas habilidades de construción de barcos que sempre existiron aquí. Se o meu avó estivese aquí, diría simplemente "estou orgulloso de todos eles".
O capitán Wayne Walters - neto do capitán da Bluenose, Angus Walters




2 comentarios:

andrea dijo...

1fermosísima historia, co narís azul ou encarnado! E moi ben documentada. Hoxe déitome un pouco máis sabia... bicos, patrón!

bou de vara dijo...

Gracias pola visita Andrea.